Vanuit Boston rijden we met onze mega SUV richting het Noorden. De bergen worden hoger. De wegen stiller. En het landschap witter. De blauwe lucht betrekt langzaamaan. Het vage winterzonnetje schijnt nog net door de wolken heen. Het begint lichtjes te sneeuwen. Zonder GPS, maar met kaart op schoot (gotta love it old school) rijden we de snelweg af. Op naar Bretton Woods. Op naar het Mount Washington Resort. Daar waar in 1944 het IMF en de World Bank opgericht werden. We wandelen in de sneeuw, rocken een schommelstoel, vriezen onze neus en tenen er bijna af en warmen binnen weer op bij de haard. Met apple pie rum-achtige drankjes en whisky. In comfy stoelen waar je bijna in verdwijnt. Na het eten lopen we buiten nog een rondje. Het is donker. De vlammen van een camp fire verlichten en verwarmen onze gezichten.

De volgende ochtend is de lucht strakblauw. De witte sneeuw glinstert als goud in de zon. We settelen ons weer in onze voorverwarmde SUV (oh, Amerika wat ben je toch slecht voor mijn milieu karma!). Ik kijk nog een paar keer achterom. Het witte Mount Washington Resort met rode daken steekt onvoorstelbaar mooi af tegen de felblauwe lucht. De zon schijnt door de ijspegels heen. Met de bergen mysterieus op de achtergrond.

Wow. Is het al weer een half jaar geleden dat we hier waren? Ik loop zo achter, je m’excuse!

Sinds we de eerste aflevering van Stephen Fry in America hadden gezien, wilden we hier naar toe. Zitten in de schommelstoelen, turen naar de bergen. En het was nog magischer dan we hadden gedacht. Koud, zo koud. Maar ook mooi, zo mooi.

Bye Summer ’15! Het was een mooie zomer. Maar ik ben stiekem al weer klaar voor de herfst en de winter. Vandaar deze post ;-) Sorry not sorry! Pumpkin pies, sneeuw, warme choco, lange strandwandelingen, en frantic Xmas times; I am so ready! Happy Sunday!